Yürü, sebep sana yetişir

* illa bi mesajı olsun aman damar olsun ya da eğlendirsin diyorsanız üzgünüm, amaçsız bir yazı okumak üzeresiniz

      Sabahın köründe hiçbir amacı olmadan yürüdünüz mü ? Sahil boyu, spor olsun diye değil ya da hava almak için değil, sadece yürümek için. Bişeylerden kaçar gibi veya bişeyleri yakalamak istermiş gibi üstelik hiçbirşey yokken ortada. Yanınızdan geçen emekli insanlar, tombul ama sempatikler, sevgililer, tinerciler, hepsinin bi hikayesi bi amacı varmış da sanki bu dünyada piç gibi kalan bi sizmişsiniz gibi olmadı mı size hiç ? Olmadıysa eğer çok şanssızsınız şimdiden söyleyeyim, akvaryum seyreder gibi insanları seyretmek akvaryumun dışında nefes alamadığınızı anlayana kadar gayet keyifli, akvaryumun dışında nefes alamadığınızı anlayana kadar...



    Amaçsızsınız, üstelik muhtemelen o kadar yürüdükten sonra terli, he birde unutmadan hüzünlü. Hüzün ki ne lanet ama sevimi bi duygudur bi türlü düşmez yakamızdan.Boş kaldığımız her an hüzünlenebiliriz, severiz kendilerini. Tam en aptal, dibe vurmuş zamanda güneşin doğuşunu ya da batışının çarşaf gibi denizin el ele ilham veren sevgililerin hatta durup dururken omzunuza dokunup nasihat veren emekli hayat bilgisi öğretmenlerinin olduğu amerikan filmi sahneleri var ya heh işte onlar sittin sene olmaz. Dibe vurmak iyidir zaten, hani o daha fazla düşemezsin geyiği yalandır ona hiç girmiyorum ama ben dibini görmeyen ... neslinden bi adamım merak ederim dibini. Henüz hayata dair o abilerin söylediği ne gördün ki yi görmemiş olsam da, yürürken düşünecek kadar yaşamışlığım ve o kadar yaşım var. Ki zaten insanın en acımazsız hali  kendine kızdığı andır, başkasına böyle zulmedemezsin, en azından ben edemem. Yürümek herhangi bir sebeple başlamaz, yürürken sebep size yetişir. Sevgilimden ayrılmış olabilirim zaten hiçbirinden ayrılmasaydım şu anda bikaç tane olurdu, annemi babamı kızdırmış olabilirim ebeveyn kafasından hiç anlamam önceden olduğu gibi, ya da işten atılmış ki mutlaka ben istifa etmişimdir kimse beni atamaz..

    Aslında bunların hiçbiri yürümek için bahane değildir, aslolan kendimize olan kızgınlığımız dedim ya en acımasızı. Kafamızı duvara, kaldırıma ya da kendimizi birine dövdürtmek yerine yürürüz işte." Yürüdükçe rahatlıyorum dertlerimden uzaklaşıyorum, oh 2 km yürüdüm içime bi rahatlık doldu" triplerine kolumu göstererek doğrusunu söylüyorum, yürüdükçe insan kendine gömülür yürürken kankasıyla dedikodu yapmadıkça. Dertlerinizden uzaklaşmak yerine onlara yürürsünüz, yakınlaşırsınız, kendinize göre nelerle mücadele ettiğinizi görürsünüz. Hala ayaktasınız yürüyorsunuz, işte bunu farkettiğinizde mutlaka bu şarkı çalar...